Een nieuw hoofdstuk in Spanje

Vroeger dit jaar zijn mijn familie en ik aan een grote onderneming begonnen, een verhuizing van Californië naar Spanje. De afgelopen 2+ jaar van omgaan met Covid-19 en op afstand werken, hebben enkele van de dromen die mijn familie en ik over de toekomst hadden, duidelijk gemaakt.

Het onderwerp Spanje begon eigenlijk 13 jaar geleden op de dag dat ik mijn man ontmoette. Hij was net teruggekomen van een studieprogramma in Barcelona en ik wist al dat ik een oogje op hem had voordat we elkaar ontmoetten. We praatten over hoe het land zijn hart had veroverd en hij was verdrietig om terug te keren naar San Francisco. Ik herinner me dat ik toen dacht, zou het niet fijn zijn om daar te wonen, en het onderwerp verhuizen naar Spanje kwam door de jaren heen steeds weer ter sprake. 

Zeven jaar nadat we elkaar hadden ontmoet, besloten we een grote reis samen te plannen: Spanje. Ik was zo enthousiast om een land te verkennen waar ik zoveel over had gehoord en waarmee ik een diepe zielverbinding voelde. Laten we zeggen dat de reis niet teleurstelde en ik de volgende 6 jaar heb geprobeerd een manier terug te vinden.

Ongeveer vier jaar geleden trof tragedie onze familie. Mijn man en ik moesten afscheid nemen van onze beste vriend, de vader van mijn man, Mark, die plotseling overleed aan nierkanker en we waren diepbedroefd. De vader van mijn man, Mark, was een van onze reisgenoten geweest, we waren als de drie musketiers die door Europa reisden en samen epische herinneringen verzamelden. Hij was altijd onze rots en bracht vreugde bij iedereen die het geluk had hem te kennen. Hem verliezen was zo verwoestend en ik herinner me dat ik dacht dat we nooit een uitweg uit het verdriet zouden vinden. 

Drie maanden later kwamen we erachter dat we zwanger waren van ons eerste kind. Het was een bitterzoet moment, we waren ongelooflijk blij om eindelijk ouders te worden, maar ook zo verdrietig dat we de vreugde nooit met Mark zouden kunnen delen. We verwelkomden onze dochter Marcella, vernoemd naar haar grootvader, dezelfde week als de 1-jarige herdenking van Marks overlijden. Teder gingen we door die eerste dagen van het ouderschap met ongelooflijke hoogte- en dieptepunten. 

Toen sloeg Covid-19 toe en het leek alsof het leven ons geen adempauzes ging geven. De stille routine van sociale isolatie liet ons ontdekken wat we wilden uit het leven en wat we gingen doen als deze beproeving voorbij was. Ons huis voelde niet als een plek waar we op de lange termijn wilden blijven, dus wisten we dat een verhuizing onvermijdelijk was. Toen besloot ik Spanje weer ter sprake te brengen. Deze keer, in plaats van "dat zal voorlopig niet haalbaar zijn", kreeg ik een openhartiger gesprek met mijn partner. Ik greep dat kleine kiertje in de deur en duwde mezelf naar binnen. 

Mijn man en ik concludeerden uiteindelijk dat na alle moeilijke tijden die we hadden doorgemaakt het leven te kort is en we onze dromen nu moesten volgen. Zodra ik groen licht kreeg dat Spanje doorging, gingen we er vol voor. We zijn die zomer getrouwd om het visumpapierwerk makkelijker te maken, maar ook omdat het allang tijd was. Onze bruiloft was een droom, de perfecte zonnige zomerdag in juli.

Marcella en ik op onze trouwdag, genietend van heerlijk eten. 

In typische Covid-19-stijl was onze bruiloft alleen voor ons drieën en mijn fotograafvriendin Debbie als getuige. 

Het papierwerk voor onze visa was geen grap en leek eindeloos te duren. Tegelijkertijd waren we bezig met het samenstellen van een aanvraag voor het Italiaanse staatsburgerschap, dus mijn leven bestond 9 maanden lang uit papierwerk. Meer over ons Italiaanse staatsburgerschap later, deze post is gewijd aan España! We besloten pas later dat jaar over de stad in Spanje; Barcelona bleek aan alle eisen te voldoen op het gebied van cultuur, klimaat en centrale ligging zodat we gemakkelijk naar andere delen van Spanje konden reizen. 

Begrijp me niet verkeerd, het was niet allemaal rozengeur en maneschijn, ik was zo bang tijdens het hele proces en kreeg zelfs een enorme paniekaanval toen we naar de luchthaven reden. Het was zo moeilijk om afscheid te nemen van onze familie en vrienden in Californië en we maakten ons zeker zorgen of we de juiste keuze maakten.

De verhuizing was een spektakel om te zien, we navigeerden door 3 luchthavens met een hond, een peuter en 2 bagagekarren vol met onze enige bezittingen. We hebben ongeveer 3 dagen niet geslapen en waren met tegenzin afhankelijk van luchthavenpersoneel en douanebeambten. Vol adrenaline van ons avontuur hielden we vol en kwamen uiteindelijk zonder grote problemen aan in Barcelona.

We moesten een tussenstop maken in New Jersey zodat onze hond even kon plassen voor het laatste stuk over de Atlantische Oceaan. Het was niet leuk om al onze bagage vier keer in- en uit te laden. Gelukkig hoeven we dat niet nog eens te doen!

Wakker worden in Barcelona na een lange dut. Gelukkig eindelijk hier, maar het werk was nog lang niet voorbij. 

Voordat we op zoek gingen naar appartementen in Barcelona besloten we een reis te maken naar Valencia en Sevilla. Het was een welkome onderbreking na al het harde werk van de voorgaande maanden.  

Na onze korte winterpauze gingen we weer aan de slag met het vestigen in Barcelona. We liepen steeds tegen een muur aan met al onze huurvragen omdat honden in veel appartementen niet waren toegestaan en we begonnen concessies te doen aan buurten, gewoon wanhopig om iets te vinden. De eerste plek die we bekeken was helemaal geen goede match, allereerst waren we super laat omdat de hond en de peuter besloten een ongelukje te krijgen op weg naar buiten. Toen we daar aankwamen, maakte het achterterras me paniekerig omdat het zo gevaarlijk was voor een nieuwsgierige peuter.

Voelden ons een beetje verslagen en gingen terug naar de tekentafel. Toen kregen we plotseling een terugbelletje over het eerste appartement dat ik maanden geleden had gevonden. Het papierwerk viel door de vorige aanvrager weg en het stond magisch genoeg weer op de markt. Wat nog verbazingwekkender was, was dat wij de eerste persoon op de lijst waren om het te bezichtigen. Het was de perfecte plek, het budget en de buurt die we wilden plus nog veel meer speciale unieke aspecten. Ook mochten er honden, eindelijk! We hebben het natuurlijk meteen vastgelegd en daarna voelde het alsof Mark, mijn overleden schoonvader, het speciaal voor ons had geregeld. 

Onze privé wandelweg, perfect voor Marcella om mee te spelen met de kinderen uit de buurt. 

Thuis, zoet thuis! Het was liefde op het eerste gezicht.

We moesten het hele appartement van boven tot onder inrichten omdat we geen van onze meubels uit Californië konden meenemen. Dit was het leuke deel! Ik vond het geweldig om het huis samen te stellen met doordachte meubelstukken die onze waarden weerspiegelen. Alles wat we binnenbrengen is goed overwogen en we proberen zo minimalistisch mogelijk te zijn. De eerste maand was als kamperen, we hadden pas in de tweede week fatsoenlijke dekens. Bovendien was het midden in de winter!

Tot nu toe is ons leven hier geweldig geweest, we ontmoeten veel nieuwe mensen. We hebben de Spaanse en Catalaanse cultuur met heel ons hart omarmd en elke dag is een nieuw avontuur. Eenvoudige routineactiviteiten zijn leuk en ook nederig omdat er nog steeds een leercurve is. We kijken ernaar uit om meer van ons avontuur te delen naarmate de maanden verstrijken.

Wordt vervolgd!